'Een sprookje van een spookje'

éOoit was het een prachtig, rijk kasteel, waar ik woonde. Maar nu is het een
ruéne toegankelijk voor de toeristen.é
Erg vond ik dat, dat de ruéne tentoongesteld werdéé

Maar ik wou het over mezelf hebben. Ik zal mezelf even voorstellen, ik ben
Janus, of eigenlijk, ik wés Janus. Ooit was ik de schildknaap van een
beroemde ridder. Ik was heel trouw en zwoer dat ik hem zou dienen, want ik
was er trots op, dat ék de schildknaap van die beroemde ridder mocht zijn.

Helaas was er nog iemand anders die op dit ébaantjeéaasde, mijn broer
Tuktil. Hij was erg jaloers, en kwaad dat hij niet gekozen was, hij was
immers ouder! Nouja, oéder, we waren een tweeling, hij kwam eerder uit de
buik.
Bijna geen verschil dus. Toch treiterde hij me, hij gooide spinnen in mijn
bed, en zette emmers met ijskoud water op de deur. Met steeds het excuus,
dat héj de oudste was, en dat het dus mocht. Ik zei er nooit wat van tegen
mijn moeder, ze had het al moeilijk genoeg sinds papa dood gegaan was
tijdens een toernooi.

Op een dag -toen ik net terug kwam van een veldslag met émijné ridder- riep
Tuktil me. Hij zei dat hij een geheime kist gevonden had. Eerst geloofde ik
hem niet omdat hij wel vaker vallen voor me maakt. éIk zweer dat er onderweg
geen vallen zijné, zwoer Tuktil. Ik geloofde hem maar, en ging mee. We
gingen langs de keuken, mijn kamer, slopen langs de zolderwaker, en kwamen,
na 10.000 trappen, uit op de zolder.
Er stond inderdaad een kist, wagenwijd open. éKijk er maar eens iné zei
Tuktil. Dus ik keek. Dat had ik niet moeten doen, want opeens gaf Tuktil me
een zetje, en ik belande in de kist. Voor ik besefte wat er gebeurde, smeet
hij de deksel dicht en deed hem op slot. éDit is alvast je doodskisté
krijste Tuktil. éLaat me er uité! schreeuwde ik. Maar niemand hoorde me.
Logisch, ik zat helemaal boven in het kasteel. Nu zul je wel denken, die
Tuktil laat hem vanavond weer vrij. Nou, dan ken je Tuktil nog niet, die
laat je zo een week in die kist zitten. In het begin had ik nog hoop, maar
na een dag veranderde dat in wanhoop. Wat moest ik doen? Straks verhongerde ik nog! Ik voelde iets hards onder mijn voet. Wat was dat? Ik duwde mezelf naar onderen en pakte het beet. Het was een stokje. Wat had ik daar nou aan?! Ik wenste wat te eten, ik had zoén honger. Opeens plofte er iets op mijn buik. Ik schrok me te pletter! Wat was dat?!
Ik voelde dat het warm was, het was een bord met heerlijk eten erop! Ik at
alles gelijk op, zoén honger had ik. Toen ik het op had, vroeg ik me af waar het vandaan kwam. Had het soms iets met het stokje te maken? Nee, dat is belachelijké.. Of toch niet? Ik wenste met het stokje in mijn hand, dat ik uit de kist was. Er gebeurde niets. Zie je wel, zei ik in mezelf. Het is helemaal geené.Poef! Opeens stond ik naast de kist. Verbluft bleek ik staan.
Wat was er gebeurd? Opeens wist ik het: ik had een wensstok! Wauw!

Overgelukkig stormde ik naar beneden, waar ik tegen een huilende mama aan
botste. émama!é éJanus!é oh lieverd, wat heb ik je gemist ! huilde mama.
Ze drukte bijna mén hoofd eraf. Ik jou ook hoor, mamaé murmelde ik. Toen
rende ik naar de rivier en gooide het stokje erin. Waarom? Omdat het niet in
verkeerde handen mocht komen. Het stokje werd meegevoerd, en sloeg even
later tegen een rots te pletter. Opgelucht liep ik terug naar het kasteel.
Onderweg kwam ik Tuktil tegen.
Hij trok wit weg, en gilde: aaaaaaah! Mama! Een geest! Hij rende hard weg,
en ik heb hem nooit meer gezien.

Toen ik oud was, en stierf, zweefde ik naar het rijk der geesten. Van daar
uit schreef ik dit verhaal over dit avontuur. Ik stuurde een witte duif naar
de wereld waar jij leeft. Hij liet de envelop vallen bij een huis,
van een meisje, die het een mooi verhaal vond, en het opstuurde.
Het werd gelezen.
Waarschijnlijk denkt iedereen dat het een verzonnen verhaal is, maar dat is
niet zo.
Het is echt gebeurd.