Ze studeerde iets, hij wist niet meer precies wat maar ze vond haar studie belachelijk. Je kon er niets mee. Die middag was ze uit haar studentenhuis gefietst. Haar huisgenoten waren boos omdat ze altijd haar afwas liet staan. Wat dachten ze wel, ze leken op haar ouders.
Ze had een accent dat hem bekend voorkwam en toen ze even stil was, vroeg hij waar ze vandaan kwam. Uit Meppel en ze heette Monique. Monique uit Meppel, dat klonk vertrouwd. Zij vroeg hem wat hij deed en hij vertelde dat hij automonteur was. ?Jouw werk is tenminste waardevol. Jij betekent iets voor mensen.? Zo had hij het nog nooit bekeken en toen ze even naar de wc. ging, dacht hij dat hij haar best leuk vond. Als ze straks maar niet wegfietst. Hij bood haar daarom iets te eten aan en bestelde om het te vieren een fles wijn. Zelf lustte hij geen wijn.
Monique vond het maar wat handig dat hij monteur was. Zij wilde altijd nog eens met een auto dwars door Europa naar Afrika en dan kon hij mee en de auto repareren als ze pech hadden. Hoelang had hij straks vakantie? Drie weken. Monique bedacht dat ze dan beter volgend jaar konden gaan, dan kon hij wat dagen opsparen. Hij was verbaasd dat het zo snel en gemakkelijk ging met een meisje. Na het eten was hun reis in kannen en kruiken en Monique vroeg of hij mee terugfietste naar de stad. Ze nam de fles, waar nog een restje in zat, mee in haar rugzak.
Het was donker geworden. Bij een aardappelveld stapte ze opeens af, klom over het hek en zei dat ze geen zin had om naar huis te gaan. Die stomme afwas. Ze wilde de sterren tellen. ?Hoe kun je sterren tellen?? dacht hij, maar klom ook over het hek en ging naast haar in het aardappelveld liggen en begon te tellen. Bij 70 riep ze: ? Stop nu maar. Je kunt toch niet alle sterren tellen?? Hij werd er even stil van en Monique begon over het leven, haar leven.
Ze dronk de laatste slokjes uit de fles en zei: ?Flessenpost. Ik heb altijd flessenpost gewild. We schrijven allebei iets op, het moet wel iets liefs zijn, stoppen dat in de fles en begraven die.? ?Met onze telefoonnummers?, zei hij. Monique was snel klaar en hij schreef in grote letters eerst zijn mobiele nummer, dacht lang na en schreef uiteindelijk nog wat; iets liefs. Toen begonnen ze met hun handen te graven. De klei was los en ze begroeven de fles diep onder de jonge aardappeltjes. Daarna fietsten ze samen verder en gingen met een ?welterusten straks? in de stad uiteen.
De volgende dag al was hij teruggefietst. Hij groef en groef, maar geen fles. Een week later, een maand later en nu al jarenlang kon hij een paar keer per jaar de drang niet weerstaan om te zoeken. Inmiddels was het land weidegrond en groef hij met een schep; de ene keer wat meer naar links dan weer wat meer naar rechts. Had Monique de fles misschien zelf opgegraven? Maar zij had nooit gebeld en hij had nooit een ander mobieltje genomen. Hij wist nog precies wat hij op het briefje had geschreven: ?Ik heet Jan. Ik vind je heel leuk en help je wel met de afwas.?

Irene Plaatsman