Het is vanochtend een kleine wereld. Door de mist geen prachtige vergezichten. We moeten het doen met zeer beperkt zicht en proberen te genieten van de dingen die we wél kunnen waarnemen. Het weer heeft gelijkenissen met ons leven. Soms volop zonneschijn. Een andere keer gooit een wolkje roet in het eten of blijft het dagenlang grauw en grijs. Zowel wat de natuur betreft als in ons leven, kan het soms aardig stormen. Maar ook een donderslag bij heldere hemel is ons helaas niet vreemd. Gelukkig komt er na regen ook weer zonneschijn, alhoewel we dat op het moment zelf, niet altijd willen en kunnen geloven. Nu ik dit zo schrijf denk ik terug aan een telefoontje van gisteravond, rond kwart voor tien. Het was een ontroerend telefoontje, die diepe indruk maakte. Een telefoontje die je nachtrust aardig op de kop zet, maar in geen verhouding staat tot datgene wat ik hoorde. Hier past alleen, oprechte stilte.

Soms blijft de mist in je hoofd zo lang hangen, dat je niet meer kunt geloven dat het ooit zal optrekken. Het wordt zelfs steeds mistiger. Je blijft je focussen op datgene wat er even niet is, de vergezichten. En ondertussen kun je niet genieten van datgene wat er nog wél is. Je ziet het niet! Hoe goed je zelf en je naasten ook hun best doen. Het wordt teveel en het leven begint pijn te doen. Zo'n pijn, dat je het niet meer kunt verdragen en je voor jezelf maar één uitweg ziet. Vertwijfeld blijven we achter en vragen ons af, hoe verder? 

Dat de Verzoamelstee méér is dan gezellig koffie drinken of een computertraining, was mij al langer duidelijk. Vanmorgen hebben we samen weer ervaren, dat de Verzoamelstee ook een plek is voor het échte leven. Voor óns leven. Een leven vol vreugde en verdriet. Een leven met volop zonneschijn, maar ook van donder en bliksem. Een leven dat niet altijd over geplaveide wegen gaat. Een leven waarvan we het program niet kennen. 

Ons eigen programma voor volgende week kennen we wel. We gaan het jaar afsluiten met een kerstdiner. Clara gaat weer heerlijk voor ons koken. Na afloop van de inloopochtend kunnen we rond kwart over twaalf aanschuiven aan een mooi gedekte tafel, om samen te genieten van het kerstdiner.

In de komende tijd leven we mee met de mensen die verscheurd zijn door verdriet en in stilte bereiden we ons voor op volgende week woensdag. 

Dag.