Vandaag is het weer zover. Woensdag, Verzoamelsteedag. Deze ochtend geen spreker van buitenaf, maar eigen inbreng. Spraakwatervallen vanochtend. De ene anecdote na de andere. En gelachen dat we hebben. Tranen van plezier biggelen over onze wangen bij het aanhoren van alle verhalen. De een nog mooier dan de ander. Zakdoeken komen tevoorschijn om de vreugdetranen weg te wissen. Geweldig, wat een plezierige ochtend! Persoonlijk heb ik wat herinneringen opgehaald aan de tijd dat ik nog bij de Rabobank werkte. Het was in de tijd dat ik werkte op verschillende (bij) kantoren. Ten Boer, Ten Post, Woltersum, Stedum, Lageland, in cafe de ijzeren klap en Westeremden had ik als mijn werkgebied. Ik ga terug naar de tijd van de gulden en eurocheques. Als je een grote aankoop deed of als aan het eind van de maand je rekening leeg was, schreef je een eurocheque uit om je boodsschappen te betalen. Je kon er een betaling meedoen tot een bedrag van 300 gulden en er zaten 20 in een pakje. 1 pakje eurocheques vertegenwoordigde dus een waarde van 6000 gulden! Voor een of andere zitting had je al gauw 30 pakjes bij je. Een totaalwaarde van 180.000 gulden! Daar kwam het contant geld nog bij en zo reisde je met een slordige 2 ton over de Groninger wegen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Als bankmedewerkers hebben we ons altijd gerealiseerd dat een eurocheque gelijk stond aan geld. Voor klanten was dit niet zo vansprekend. Het was op een donderdagavond dat ik tussen 19.00 en 20.00 uur zitting had in het dorpshuis van Westeremden. Zoals zo vaak nam ik na vijf uur m'n banktas mee naar huis. Ik ging eten en dan vertrok ik met opnieuw de banktas in de kofferbak van m'n auto. Ik ga via de Eemshavenweg, neem de afslag Stedum en zie tot m'n schrik allemaal politie staan. Gordelcontrole. Ik word staande gehouden door een aardige politieman. Hij ziet dat ik een brave autorijder ben en mijn gordel om heb. In de tussentijd gaat er van alles door m'n gedachten. 'Ik hoop niet dat hij in mijn kofferbak kijkt'. 'Hoe moet ik aantonen dat ik bij de Rabobank werk en op weg ben naar een zitting in Westeremden? Voor de tweede keer vraagt de agent: "mevrouw mag ik uw autopapieren nog even zien"? Op het moment dat de agent mij verder een hele plezierige avond wenst, slaak ik een zucht van verlichting. Morgen heb ik een mooi verhaal. 

Op een dag zat ik samen met collega Jan in Stedum. De geldautomaat moest worden gevuld, maar in Stedum hadden we daarvoor op dat moment geen geld. Geen nood. Weet je wat zegt Jan, ik zal bellen met Ten Boer (hoofdkantoor) of we daar tussen de middag geld kunnen halen. En dat kon. Om half een stapt Jan op z'n oude Zündapp en ik op het brommertje van z'n vrouw. Zo tuffen Jan en ik via Lellens richting Ten Boer. We verdelen de poen over twee plastic tassen en rijden op deze prachtige zomerdag weer terug naar Stedum. Dit zou nu ondenkbaar zijn. 

Prachtige verhalen uit vervlogen tijden waar ik nog vaak met heel veel plezier aan terugdenk.

En dan nu het verhaal van twee ondeugende jongeren. Ik ga geen namen noemen. Het begint als volgt. In de straat waar toendertijd het meisje woonde, stonden aan de overkant van de straat huizen. De overburen sloten 's avonds als het donker was nooit hun overgordijnen. Je had dus vrij inkijk. Het meisje had ondekt dat wanneer ze naar haar bovenkamertje ging, ze precies kon volgen wat zich in de kamer van de overburen afspeelde. Het mooiste was het tijdstip dat de overburen aanstalten maakten om naar bed te gaan. Een mooi ritueel. Ze staan beide in de kamer. Zie je ze voor je? Hij maakt de knopen van z'n blouse los en trekt hem uit. Daarna volgt z'n broek. Toen nog pantalon. Wat aan blijft is een lange onderbroek, warme hemd en sokken. Zij trekt haar jurk over haar hoofd en hij helpt haar te verlossen van haar korset met veters en baleinen. Dan verschijnen er twee borrelglaasjes op tafel en schenken ze zich een in. Ze genieten van hun natje en droogje en dan gaat het licht in de kamer uit. Tijd om naar bed te gaan. Het voorspel is voorbij.....Als het zover is dat het vriendje van het meisje bij haar thuis mag komen, moet hij dit natuurlijk ook zien. Hilariteit alom. Wat er zich verder die avond bij de overburen afspeelde weten we niet, evenmin als wat er die avond op het bovenkamertje bij het meisje afspeelde. Een ding is zeker, de tijd van onschuldig doktertje spelen hadden deze ondeugende jongeren al ruimschoots achter zich gelaten. 

Vanmorgen roept een alleenstaande vrouwelijke bezoeker: "Nou, dan sta je mooi in je hemd". Een adremme alleenstaande mannelijke bezoeker reageert daarop met de woorden: "En dat is een raar gezicht". 'k Weet het niet, die twee weten ook meer van elkaar dan wij denken.......hahaha

Ach, soms moet je het meemaken of zelf horen om de humor er van in te zien. Maar wat hebben wij vanmorgen gelachen. Heerlijk!

Dag.